Vliegtrip naar Mumbai blijkt reis in de teletijdmachine

Nelissen Steenfabrieken stimuleert medewerkers om hun kijk op de wereld te verruimen. Om uit hun comfortzone te treden. En dat is precies wat het tv-format van ‘Beroepen Zonder Grenzen’ nastreeft. In dit succesprogramma op Eén zochten onder andere apothekers, slagers, houthakkers en steenbakkers hun collega’s in verre landen op. Door actief mee te draaien, maakten ze kennis met de leefwijze en werkomstandigheden van hun vakgenoten. Voor Nelissen-collega’s Andy Goyens (48, Facilitator), Addy Blankestijn (50, Production Manager), Wendy Haemels (41, Finance Officer) en Jos Muyters (65, Facilitator op pensioen) werd het avontuur een heftige confrontatie met de gewoonten in een Indiase steenbakkerij.

Pas in de luchthaven van Zaventem hoorden de vier collega’s waar ze naartoe vlogen. “Eens in Mumbai, stap je een compleet andere wereld binnen”, vertelt Jos Muyters. “Het leek wel alsof Jezus er nooit geweest was.” Voor Andy Goyens leek het alsof ze gedropt waren op een plek waar de tijd bleef stilstaan: “Het voelde alsof ik me midden in een orkaan staande moest zien te houden.”

Alles met de hand

Wendy Haemels merkte meteen een wereld van verschil in de productieaanpak: “Bij ons rollen er elk uur 45.000 bakstenen verdeeld over twee productielijnen volautomatisch van een hightech band. Ginder moest elk gezin – inclusief de kinderen – er handmatig 800 per dag klaarkrijgen.” Haar collega Jos vult aan: “Het lijkt wel alsof je in een teletijdmachine stapt en de tijd een eeuw teruggedraaid wordt. Alles gebeurt er met blote handen. Er komt amper materiaal bij te pas.”

“ Door de ervaring leer je relativeren en blij zijn met de luxe die je in België kent "

Voor een hongerloon

Jos vertelt hoe het proces verder gaat: “De medewerkers gooien een klomp klei in een mal en schrapen die af. Per 50 dragen ze de stenen in een houten bak weg. En dat minstens veertien uur per dag, voor een loon van 600 euro per half jaar … voor heel het gezin. Overdag wemelde het van de muskieten en was het bloedheet, tot 40 graden. Tijdens de nachtshift daalde het kwik tot 25 à 30 graden. Zeven dagen hebben we ons samen in het zweet gewerkt — met vloeken en afzien, maar zonder klagen.”

Met de voeten op en in de grond

De steenbakkerij in Mumbai ligt geprangd tussen een spoorweg en een drukke autoweg. “Arbeiders brengen de klei in afwasbakken aan, bij gebrek aan kruiwagens”, vervolgt Addy Blankestijn “De klei en het zand komen terecht in putten, waar het water via kanaaltjes naartoe loopt. Vervolgens trappelen de medewerkers met blote voeten de blubber tot leem. En dat uren aan een stuk. Ook wij hebben – met de smurrie tot aan onze knieën – mee helpen ploeteren.”

Leren relativeren

Ook bij Addy liet de reis zijn sporen na: “Door wat ik zag en meemaakte, ben ik meer gaan relativeren. Ik apprecieer dat ik hier niets tekortkom en goed leef. Ginder zijn de mensen tevreden met wat ze hebben, terwijl je hier wel eens iemand hoort klagen dat godbetert de koffie te warm is.”

Ook Wendy is op die week tijd als mens veranderd: “Ondanks de miserie, blijven ze in India lachen. Ze delen het weinige dat ze hebben en voelen zich gelukkig. Die levensopvatting zet je met beide voeten op de grond. Eens thuis, was alles weer snel business as usual. Maar toch laat wat ik er beleefd heb, me niet los.”

Voor Addy was ‘Beroepen Zonder Grenzen’ vooral leerrijk: “We zijn niet gegaan om de collega’s efficiënter te laten werken. Wel om van hen te leren hoe blij je kan zijn met wat je hebt. We kunnen nog een puntje zuigen aan de manier waarop onze tegenhangers in India met twee voeten op de grond staan.” Of zoals Jos het puntig samenvat: “Het is geen kwestie van leven, maar van overleven.”

“ Elk gezin vervaardigt handmatig 800 bakstenen per dag "

“Ik zou dadelijk teruggaan”

Omdat de familiebanden zo belangrijk zijn, was het afscheid van de gezinnen emotioneel. “We besloten om hen 400 euro te geven. Toch het minste wat we konden doen”, besluit Andy.

Zelfs jaren later zindert de trip nog na bij het viertal. “Het was geen vakantie, maar een inleefreis”, getuigt Andy. “En ondanks de enorme cultuurschok, zou ik geen seconde aarzelen om nog eens terug te gaan. Net zoals mijn collega’s trouwens.”